Lachen om Lucy
D.J. Bolt
23-09-17
Christenen die vasthouden aan de betrouwbare beschrijving van de schepping in Genesis 1 en 2 worden niet zelden niet erg serieus genomen, of zijn voorwerp van spot. Zij lopen immers achter, baseren zich op een verouderd wereldbeeld en kunnen niet meekomen met de moderne wetenschapsontwikkelingen.
Van weeromstuit zullen wij niet evolutionisten die geloven dat iets spontaan - zonder goddelijke Schepper - uit niets kan ontstaan, en die alles wat we zien op de rijke en uitbundige aarde, en in de kosmos mogen zien en ontdekken, op dezelfde manier bejegenen. We zullen trachten hun wetenschappelijke argumenten serieus te nemen.
Dat gebeurt ook door vele christenwetenschappers en instituten, zoals bijvoorbeeld Logos, dat binnenkort weer een congres houdt over tal van zaken die spelen in de confrontatie van Schrift- en evolutiegeloof (zie de website www.logos.nl).
Tegelijk ervaren we ook dat de fervente aanhangers van de evolutietheorie (en ook theïstische evolutionisten) wel een erg ongebreidelde fantasie aan de dag leggen om hun hypothesen te ondersteunen. Er worden wat diepe overwegingen aan organismen toegeschreven om te overleven en zich tot een hogere soort te verheffen op basis van half vergane botjes, afgesleten kiezen en schedelafmetingen. Dan is een relativerende spotlach niet misplaatst voor de nodige nuchterheid.
We vonden er een prachtig voorbeeld van in een verhaal van dr. Rob Stadtler over Lucy, een vermeende mensachtige voorouder van mensen.
Geniet mee.
Het is niet de val die je doodt, maar het plotselinge stoppen aan het eind
Is Lucy echt een op het achterhoofd gevallen aapmens?
Dr. Rob Stadtler*
In een kennelijke poging om weinig betrouwbare wetenschap tot nieuwe hoogten te voeren, hebben John Kappelman en collega's onlangs een artikel gepubliceerd dat de vraag behandelt: “Hoe is Lucy gestorven?” (Perimortem fractures in Lucy suggest mortality from fall out of tall tree.” Nature 2016: 537; 503-507) (Perimortem breuken in Lucy wijzen op dood door val uit een hoge boom.”)
Lucy is het beroemdste en goed bewaarde exemplaar van Australopithecus afarensis, waarvan men meent dat het gaat om een vroege vrouwelijke mensachtige en evolutionaire voorouder van mensen. In Hoofdstuk 6 van The Scientific Approach to Evolution leg ik uit hoe alleen slechts heel weinig betrouwbare wetenschappelijke gegevens suggereren dat Lucy een evolutionaire voorouder van mensen was. Hoofdstuk 4 bespreekt de doodsoorzaak van farao Toetanchamon en legt uit dat er heel weinig betrouwbaars is dat deze vraag kan beantwoorden. Daarom komt het ook niet als een verrassing dat maar heel weinig betrouwbare wetenschap zich bezig kan houden met de oorzaak van Lucy's dood.
Kappelman beweert dat Lucy door een val uit een boom is gestorven. Hij vergelijkt de aard van Lucy's botbreuken met door een val ontstane hedendaagse botbreuken. Omdat hij overeenkomsten ziet, concludeert hij dat vallen de meest waarschijnlijke oorzaak van Lucy's breuken is. Dit leidt tot een ongelooflijke opeenvolging van in toenemende mate onbewezen speculaties, bedoeld om een geloof aan te moedigen dat Lucy een evolutionaire voorouder van mensen is. Zijn redenering is als volgt:
Lucy heeft veel gebroken botten, breuken die lijken op verwondingen door een val.
Daarom: Lucy viel dood.
Er is bewijs van bomen in het tijdperk van Lucy in Afar (regio in het huidige Ethiopië).
Daarom: Lucy viel uit een boom.
Dit is een extra bewijs dat Lucy in bomen leefde.
Omdat Lucy tweevoetig was, een tussenvorm tussen mensen en in bomen levende primaten, was zij onhandig in bomen, wat duidelijk maakt waarom zij viel.
Dit alles versterkt het geloof dat Lucy een evolutionaire voorouder van mensen is.
John Hawks, professor antropologie op de Universiteit van Wisconsin, komt met een belangrijke kritiek, click hier.
Hij dringt aan op de noodzaak om Lucy's breuken te vergelijken met die van andere fossielen. Hij veronderstelt dat fossielen van olifanten, rhino's en paarden soortgelijke botbreuken kunnen laten zien, maar dat het onwaarschijnlijk is dat ze uit bomen zijn gevallen. Hij veronderstelt ook dat de grote hoeveelheid botbreuken erop zou wijzen dat ze uit een vliegtuig en niet uit een boom is gevallen. Hij acht het ook mogelijk dat deze breuken na haar dood zijn ontstaan.
Mijn belangstelling ligt in de weinig betrouwbare aard van deze wetenschap. Kappelmans werk heeft duidelijk weinig aandacht voor de 6 criteria van hoog betrouwbare wetenschap. Deze zijn:
-
Herhaalbaarheid.
Lucy's dood kan niet herhaald worden. -
Rechtstreeks meetbare en accurate resultaten.
De maten van Lucy's botten (3,18 miljoen jaar oud, zo wordt verondersteld) zijn een heel indirecte manier om de doodsoorzaak te bepalen. -
Op de toekomst gerichte, interveniërende studie.
De studie van de botten, waarvan wordt gedacht dat ze 3,18 miljoen jaar oud zijn, geldt zeker als retroperspectief. De aard van het werk is observerend en niet interveniërend. De deur staat wijd open voor vooroordelen. -
Behoedzaam vooroordeel vermijden.
De sterke wens om Lucy als een evolutionaire voorouder van mensen voor te stellen is een vooroordeel dat in het hele werk telkens weer blijkt. -
Behoedzaam aannames vermijden.
Zoals John Hawks opmerkt: het laten zien dat Lucy's breuken op door een val ontstane breuken uit onze tijd lijken, impliceert niet dat Lucy is gevallen. Het is een aanname van Kappelman. -
Nuchtere beoordeling van resultaten.
Hoewel Kappelman beperkende termen als “suggereert” en “waarschijnlijk” door zijn werk sprenkelt, is een veel ruimer gebruik van dit soort beperkende termen vereist. Kappelmans publicatie bevat geen paragraaf met “beperkingen”, waar hij frank en vrij de beperkingen van zijn studie zou kunnen bespreken. Is dit te veel gevraagd? Tenslotte heeft Kappelman veel aan zijn summiere waarnemingen veel bevindingen toegevoegd om zo steun te verwerven voor het suggestieve verband tussen een in bomen levende Lucy en de menselijke evolutie. Maar daarmee heeft hij zijn 'bevindingen' tot ver buiten de grenzen van zijn waarnemingen uitgebreid.
Doordat de studie gebaseerd is op heel weinig betrouwbare wetenschap, kan de invloed van vooroordeel gemakkelijk de invloed van de schaarse gegevens overheersen. Als resultaat zullen de subjectieve conclusies een eindeloze bron van debat zijn.
* Dr. Rob Stadtler heeft een B.Sc. in biomedical engineering (Case Western Reserve University), een M.Sc. in electrical engineering (Massachusetts Institute of Technology). Hij promoveerde in Medical Engineering (Harvard/MIT Division of Health Sciences and Technology). Hij schreef meerdere peer-reviewed papers en is auteur van het boek The Scientific Approach to Evolution.
Vertaling: R. Sollie-Sleijster