Signalen 29
R. Sollie-Sleijster
30-04-16
In Signalen 24 maakten we melding van de PEP-cursus lectio divina aan de TUK in januari jl., een studiemodule als een soort inleiding tot spirituele hermeneutiek. Opnieuw staat een soortgelijke cursus aangekondigd, nu echter alleen bestemd voor predikanten.
Elk van deze cursussen levert de deelnemers 2 ECTS studiepunten op. Geen verplichting, maar misschien toch een flinke stimulans? De studiepunten moeten natuurlijk wel verzameld worden, al dan niet met een portie (valse?) monastieke mystiek en bevindelijkheid. En de portemonnee moet opnieuw getrokken worden. Maar misschien is dat dan ook wel weer declarabel.
48 uur zonder kerk: bezieling voor voorgangers
gelezen 20/04/16 https://cruxkerkvernieuwing.nl - site TUK
Een tweedaagse predikantenretraite staat gepland voor juni om via meditatie, reflectie, gesprekken en coaching in de context van een klooster tot je eigen kern te komen. Even geen kerk, geen vergaderingen, geen zorg voor anderen. Deze retraite vindt plaats in samenwerking met de Permanente Educatie Predikanten (PEP) van de Theologische Universiteit in Kampen (TUK) en staat onder leiding van ds. Remmelt Meijer, Amsterdam, Klaas Quist, Amsterdam en ds. Jos Douma, Zwolle.
Doel
Doel is: zorgen voor jezelf, voor je ziel, via verdieping van de persoonlijke spirituele ontwikkeling (bidden en luisterend bijbellezen). Verder meer inzicht krijgen in eigen drijfveren en karakter en die vervolgens aan de persoonlijke roeping verbinden. Tenslotte worden de predikanten uitgedaagd hun eigen spiritualiteit te integreren in hun geestelijk leiderschap.
Ideaal
Het ideaal is een vorm te ontwikkelen waar coaching en geestelijke begeleiding elkaar ontmoeten. Samen optrekken met ruimte voor persoonlijke momenten om stilte te zoeken en voor groepsgesprekken. Het ritme is rustig qua gebedstijden (7.30, 12.15, 18.00). Er wordt 'zelf gegeten' in het gastenhuis (de Boerderij), waar ook slaapkamers voor de deelnemers zijn. Prijskaartje voor deze diepte-investering in jezelf: 695 (voorinschrijving) of 795 euro.
Veilige scholen
'Safe Schools' programma alles behalve veilig
Defence of the truth – digitaal magazine – maart 2016
Na verontrustende berichten vanuit Noord-Amerika, zie Signalen 17: De politiek achter seksopvoeding, bereiken ons nu verontrustende berichten uit Australië. Ook daar is een actiegroep zeer actief in het bewerken van de regering. Het programma 'Safe Schools' (veilige scholen) heeft van de overheid 8 miljoen dollar ter beschikking gekregen om daarmee niet-naleving van Gods geboden te bevorderen en om zo zondige praktijken te promoten. De homolobby voert een poging uit de Bijbelse normen van man-vrouw relaties te verwoesten en door een Sodom en Gomorra-achtige cultuur te vervangen, zo schrijft J. Numan in zijn nieuwsbrief.
Man en vrouw schiep God hen, maar dit programma wil dit eeuwenoude verschil uitwissen. Het gaat er niet om hoe je fysiek bent, maar om hoe je je voelt en hoe je in de loop van de tijd kunt veranderen. Je kunt niet alleen het gevoel hebben man of vrouw te zijn terwijl je het niet bent, maar je kunt ook richting iets daar tussenin gaan. Dat noemt het programma 'gender fluidity' (vloeibare gender).
Tot heden hebben zo'n kleine 500 middelbare scholen dit programma opgenomen. Als vanuit de maatschappij geen tegendruk ontstaat, kunnen we verwachten dat dit aantal zal groeien, zo waarschuwt Numan. Misschien zelfs onder druk van 'politiek correcte' politici, want we leven wel in een tijd waarin de meesten van hen dat wel graag geacht worden te zijn.
Het Safe Schools programma doet o.a. de volgende suggesties:
- klassen niet opsplitsen in jongens-meisjes groepen
- leraren vermijden termen als 'jongens en meisjes' of 'dames en heren'
- als een jongen zich meisje voelt, moeten zijn medeleerlingen naar hem verwijzen met 'zij'
- leerlingen die zich van de andere sekse voelen, moeten tot de kleedkamers en toiletten daarvan worden toegelaten
- meisjes en jongens zou het inbinden van borsten of 'private parts' geleerd kunnen worden, zodat zij minder als meisje of jongen opvallen
- leerlingen moeten vier homoseksuele Australiërs kunnen noemen
- leraren laten leerlingen korte films zien met persoonlijke verhalen van jonge LGBTI (lesbian, gay, bisexual, transgender en intersex) mensen
- wie geen sympathie opbrengt voor LGBTI wordt door de leraar voor de klas neergezet en in verlegenheid gebracht
- leraren maken gebruik van Safe School website bronnen om 'gender diversity, intersex, bisexual en homosexual' leefstijlen te bevorderen.
Conservatieve parlementariërs die dit terecht bekritiseerden, werden onmiddellijk gebrandmerkt als homofoob en als niet bereid het pesten van door same-sex aangetrokken en transgender kinderen te voorkomen. (commentaar The Australian, 25/2/2016).
Een ander commentaar (Paul Kelly, The Australian, 12/3/2016): Dit is bij uitstek politiek. De progressieve politieke klasse is agressief in het promoten en verdedigen van zijn agenda, moralistisch over de waarde ervan, en schuift verachtelijk de critici hiervan terzijde door hen als homofoob en extremistisch te brandmerken.
Kelly vervolgt dat, onder het mom van het voorkomen van pesten van LGBTI leerlingen, het doel is het afbreken van het hele concept van gender van onze leerlingen en jonge mensen.
Er was een tijd dat men wist wat zonde was en dat dat vermeden moest worden. Maar wat God in de Bijbel heeft verboden, wordt nu gepromoot. De focus is op 'vrijheid', 'gelijkheid', 'rechten', 'keuzes', enz. Vrijheid om tegennatuurlijk seksueel gedrag te vertonen, gelijkheid van mannen en vrouwen op de preekstoel, het recht van de vrouw om te kiezen de baby die zij draagt geboren te laten worden of in de baarmoeder te worden vermoord. Maar het is dienst aan de leugen. Het gaat over het herdefiniëren van Bijbelse waarheid en het onderdrukken van kritiek zodat men tegennatuurlijke levens kan leiden (Rom. 1). Men denkt verlicht te zijn, maar men gaat steeds dieper de duisternis in, slachtoffers van eigen ongeloof en revolutie, terwijl men de Waarheid weerstaat die hen alleen vrij kan maken (Joh. 8:32).
Jelte Numan roept op tot gebed voor de overheden die het programma momenteel moeten heroverwegen. Om de parlementariërs te leiden tot het eren van de Schepper en om zo de waarheid vast te houden en de leugen aan de kaak te stellen, opdat we mogen leven tot eer van God onze Redder, die wil dat alle mensen gered worden en tot erkentenis van de Waarheid komen (1 Tim. 2).
Binding aan belijdenis niet hinderlijk
Theologenblog (Arnold Huijgen) – RD 19/04/16 – digitale versie
Dr. Arnold Huijgen (predikant CGK) zoekt naar een tussenweg tussen de 'twee soorten gereformeerden' die dr. Ad de Bruijne in zijn column (zie Signalen 28) onderscheidt.
Huijgen meent dat de 'eerste soort gereformeerden' bestaat uit mensen die een vastgelegde identiteit hebben, een identiteit die zomaar kan uitlopen op ketterjagerij. Maar behalve gereformeerden die bekrompen vasthouden aan de belijdenis, zijn er ook de 'gereformeerden 2.0' van De Bruijne, die meer relativeren. Zij dreigen in vaagheden te vervallen.
Volgens Huijgen had De Bruijne de bevindelijke stem meer mogen laten horen. Het is een zaak van gemeenschappelijk en levend geloof. Hij wijst op wat A.A. van Ruler zei over de 'religie van de belijdenis': 'Zij is een existentiële zaak, een zaak van het hart. Het is niet iets formeels, maar als de binding aan de belijdenis niet een vorm van liefde is, wordt zij alleen maar een koude meetlat, waarbij de luiken dicht gaan. Of zij wordt overtollige ballast.'
Wat Huijgen wil benadrukken is dat binnen de hervormd-gereformeerde en christelijke gereformeerde traditie de binding minder binair (nul of één, aan of uit) is, vanwege de existentiële, bevindelijke toon. Persoonlijk wil Huijgen met de gereformeerde belijdenis leven, maar wel leren van andere tradities, open staan voor modern bijbelonderzoek of nieuwe ideeën in de dogmatiek. Wel spannend, maar dat hoort bij de theologie en bij het geloofsleven, zo sluit hij af.
Kort commentaar
Net als in zijn artikel: Je tanden stuk bijten op 'sola Scriptura', zie Signalen 22, neemt Huijgen ook hier een tussenpositie in. Enerzijds wil hij vasthouden aan het sola Scriptura en zo ook nu aan de belijdenis, maar anderzijds zoekt hij toch ruimte om vraagtekens te zetten en de binding aan de belijdenis losser te maken. Dit gebeurt helaas met het maken van een karikatuur van de 'eerste soort gereformeerden', alsof zij het zijn die zonder liefde en zonder hart bekrompen navolgen wat geschreven staat en waar we ons aan hebben verbonden.
Hoezo, zonder liefde? Juist vanuit de liefde voor het Woord en de Gever daarvan zijn deze gereformeerden zo vasthoudend. Zij willen de belijdenis op dat Woord gegrond niet loslaten, niet omdat de belijdenis een soort meetlat zou zijn, maar omdat zij dat Woord niet willen loslaten. Zij achten de Gever daarvan te hoog. Het sola Scriptura is te kostbaar om aan te laten tasten. Ook niet in de door Huijgen verdedigde wat zachtere versie dan de steviger versie van De Bruijne.
Kleine stenen lostrekken kan even desastreus uitpakken als grotere stenen lostrekken. Beide zijn gevaarlijke bezigheden.